123BigBags specjalizuje się nie tylko w workach na odpady budowlane, ale także w workach na odpady ogrodowe oraz te z gospodarstw domowych, które podlegają segregacji oraz utylizacji. Nasze worki na gruz ( worki polipropylenowe) nadają się idealnie do segregacji oraz dalszego recyklingu odpadów takich jak puszki, kartony, szkło, metal WOREK PRÓŻNIOWY 40cmX60cm WORECZKI NA ODZIEŻ UBRANIA POŚCIEL TORBY VACUUM. -25%. 3,99 zł. cena z 30 dni. 2, 99 zł. dostawa jutro do 10 miast. Promowane. Worki z Ubraniami na Allegro.pl - Zróżnicowany zbiór ofert, najlepsze ceny i promocje. Wejdź i znajdź to, czego szukasz! Od czasu ogłoszenia brexitu weszły w życie nowe przepisy regulujące transport przesyłek pomiędzy krajami UE (m.in. Polską) a Wielką Brytanią. Do końca 2020 roku podatek celny nie obowiązywał. Od 2021 roku przesyłki prywatne o wartości do 45 euro są zwolnione z opłaty celnej, a do przesyłek o wartości powyżej 45 euro może W naszym sklepie znajduje się odzież roboczą wykonana z wysokiej klasy materiałów. Najpopularniejsze propozycje zostały uszyte z mieszanki poliestru i bawełny. Na naszej stronie można zamówić także odzież roboczą ze 100% bawełny i z innych materiałów, takich jak PCV. Szeroka gama produktów pozwoli Państwu wybrać ubrania Kup: Worki z ubraniami za 350,00 zł w mieście Jemielno. Szybko i bezpiecznie w najlepszym miejscu dla lokalnych Allegrowiczów Translations in context of "ubraniami i rzeczami" in Polish-English from Reverso Context: Zostawiłam z tyłu torbę z jego ubraniami i rzeczami. iuoEa. Przemysł odzieżowy to ogromne obciążenie dla środowiska: emisje CO2 i zanieczyszczenie wody. W drugiej części tekstu o fast fashion przyglądamy się skutkom środowiskowym tego biznesu. Sprawdzamy też, czym jest ultra fast fashion i uwielbiany przez nastolatków sklep Shein Marki fast fashion zauważają skręt klientów w zieloną stronę i próbują się w ten trend wpisać. Powstają „zrównoważone” linie, w których część materiałów pochodzi z recyklingu, albo ma być łatwa do przetworzenia. Powstają programy, dzięki którym można zwracać stare ubrania do sklepu w zamian za zniżkę (!) na kolejne zakupy. To wszystko zazwyczaj w kolorach beżu, zieleni, z kampaniami kręconymi i fotografowanymi na wsi, w naturze. To druga część tekstu poświęconego fast fashion. Pierwszą można przeczytać tutaj: I to dobrze, że ktokolwiek zaczął zwracać uwagę na przetwarzanie ubrań. Dobrze, bo to buduje jakąś świadomość konsumentów. Choć pojawiają się głosy, że „zrównoważenie” marek to tylko greenwashing, czyli nieuprawnione zdejmowanie z siebie odpowiedzialności za szkody dla środowiska. Tutaj problemów jest kilka. Po pierwsze: dzięki fast fashion kupujemy więcej. BBC podaje, że dziś nabywamy o 60 proc. więcej ubrań niż jeszcze 15 lat temu. Co minutę w Wielkiej Brytanii kupuje się aż dwie tony tekstyliów. W sumie rocznie na całym świecie kupujemy aż 56 milionów ton ubrań! Do 2050 ta liczba może wzrosnąć nawet do 160 mln ton. A im więcej kupujemy, tym więcej wyrzucamy. Pomimo „zrównoważenia” marek, recyklinguje się jedynie 12 proc. materiałów użytych do produkcji ubrań. Mnóstwo niechcianych, zużytych albo zniszczonych ciuchów po prostu trafia na śmietnik. BBC wylicza, że mieszkaniec USA rocznie wyrzuca średnio 37 kg odzieży. Trudno się dziwić, bo wytrzymałość tanich ubrań z sieciówek szacuje się na od dwóch (koszulki, bielizna) do dziesięciu (np. garnitury) lat. Jeśli nie do recyklingu i nie do śmietnika, to gdzie? Na przykład do krajów rozwijających się, gdzie trafiają paczki z ubraniami z Zachodu. Często brudnymi i dziurawymi. I również generującymi problemy – bo nawet jeśli oddajemy ubrania „charytatywnie”, to bardzo możliwe, że na miejscu są sprzedawane. Taniej niż nowa odzież. Ale wciąż za drogo w porównaniu do bardzo niskich zarobków. Marki mają też inny pomysł na „zagospodarowanie” ubrań, tych zwróconych albo niesprzedanych. Nożem w ubrania W 2017 roku dziennikarskie śledztwo w Danii wykazało, że H&M tylko w tym kraju spala 12 ton, nowych, nigdy nieużywanych ubrań. H&M temu zaprzeczyło, ale to nie było pierwsze takie doniesienie. Wcześniej „The New York Times” opisywał, jak nowe, niesprzedane ciuchy są wrzucane do worków i cięte. „Przy tylnym wejściu na 35. ulicy, czekając na wywóz śmieci, leżały worki z ubraniami, które wydawały się nigdy nie być noszone. Aby mieć pewność, że nigdy nie będą noszone ani sprzedawane, ktoś pociął większość z nich nożami do pudełek lub brzytwą” – pisał dziennikarz NYT. Sprawa nie dotyczyła wyłącznie H&M – trochę dalej na tej samej ulicy znaleziono władowane do worków bluzy, spodnie i koszulki, które nie sprzedały się w sklepie sieci supermarketów Wallmart. „Palenie i cięcie to dwa najczęstsze sposoby” – mówił w rozmowie z portalem Vox Tim Rissanen, profesor projektowania mody i zrównoważonego rozwoju w Tishman Environment and Design Center. „Trzecią opcją jest po prostu składowanie na wysypiskach, ale większość firm przeprowadza spalanie, aby móc twierdzić, że spalarnie wytwarzają energię. Na przykład Burberry upiera się, że przetwarza ubrania na energię, ale nie wspomina o tym, że energia odzyskiwana ze w ten sposób w najmniejszym stopniu nie rekompensuje energii, jaką trzeba było zużyć do produkcji ubrań” – tłumaczył. W 2018 roku niemieckie media podały, że Amazon niszczy produkty zwracane przez konsumentów. Jedna z pracowniczek opowiedziała dziennikarzom, że dziennie musiała niszczyć produkty warte dziesiątki tysięcy euro. W tym roku brytyjskie ITV odkryło, że ten proceder dotyczy również magazynów w Szkocji. „Praktyka niszczenia niesprzedanych rzeczy nie jest nowa” – komentował Greenpeace UK. „Marki fast fashion od dawna palą i niszczą niesprzedane lub zwrócone ubrania. Tak naprawdę, wiele korporacji ma problem ze zbyt dużą produkcją. To często prowadzi do szokującego marnowania. Nadmierna produkcja zostawia ślad w środowisku”. Jaki to ślad? Odpowiedź na to pytanie jest wbrew pozorom wielowątkowa i trudna. Po pierwsze: produkcja ubrań emituje ogromne ilości CO2 do atmosfery, przyczyniając się do kryzysu klimatycznego. Im więcej ciuchów wytwarzamy, tym, oczywiście, wyższe emisje. Na stronie Parlamentu Europejskiego możemy przeczytać, że przemysł odzieżowy jest odpowiedzialny za 10 procent globalnych emisji gazów cieplarnianych – to więcej niż łączne emisje z międzynarodowego ruchu lotniczego i żeglugi. Europejska Agencja Środowiska wylicza, że produkcja wszystkich zakupionych w UE tekstyliów generuje rocznie 654 kg ekwiwalentu CO2 na osobę (CO2e to uniwersalna jednostka do pomiaru gazów cieplarnianych). Żeby pokazać skalę: średnia roczna emisja CO2 na osobę wynosi 5 ton. W UE produkcja i zużywanie tekstyliów jest na piątym miejscu największych źródeł emisji CO2 związanych z konsumpcją – tuż za transportem i produkcją żywności. Organizacja World Research Institute podaje, że wyprodukowanie jednej pary jeansów generuje takie emisje, jak 130-kilometrowa trasa samochodem. Do wytworzenia jednej koszulki potrzeba aż 2,7 tys. litrów wody. To tyle, ile człowiek wypija przez dwa i pół roku. Zużycie i skażenie wód To jest drugi ważny skutek środowiskowy związany z produkcją ubrań: zużycie i zanieczyszczenie wody. Europejska Agencja Środowiska (EEA) wylicza, że do produkcji i obsługi całej odzieży, obuwia i tekstyliów domowych zakupionych przez gospodarstwa w państwach unii w 2017 roku zużyto aż 104 m3 wody na osobę. Większość tej wody pochodziła z innych rejonów świata niż Europa. Co więcej, EEA podkreśla, że do wytwarzania tekstyliów używa się 3,5 tys. substancji chemicznych. 750 z nich uznaje się za niebezpieczne dla ludzi, a 440 – szkodliwe dla środowiska. Przykład? Formaldehyd, który nadaje tkaninom gładkość. Jednocześnie może uczulać, a w większych stężeniach nawet przyczynić się do rozwoju nowotworów. Szacuje się, że 20 proc. globalnego zanieczyszczenia wód jest związane z produkcją i farbowaniem ubrań. Najgorzej jest w Bangladeszu, Etiopii, Indiach i Pakistanie. Czyli tam, gdzie marki fast fashion szyją swoje kolekcje. W samym Bangladeszu trzy rzeki są określane jako „biologicznie martwe”. Ścieki z produkcji ubrań tak je zanieczyściły, że praktycznie nie zawierają tlenu, więc żadne życie nie może się w nich rozwijać. Już kilka lat temu szacowano, że w 2021 roku przemysł odzieżowy wypuści do rzek w Bangladeszu prawie 350 m3 ścieków, pełnych ołowiu, arsenu i rtęci. W 2013 roku New York Times opisywał sytuację szkoły w Savar w Bangladeszu, leżącej zaraz obok kanału, do którego pobliskie fabryki odzieżowe wylewają zanieczyszczoną wodę. Rzeczka czasami ma kolor czerwony, ale bywa też niebieska albo szara. „W najgorsze dni toksyczny smród unoszący się w szkole podstawowej Genda Government jest przytłaczający. Nauczyciele nie mogą się skoncentrować, dławiąc się powietrzem. Uczniowie często dostają zawrotów głowy. Ostatnio, pod koniec kwietnia, kilku chłopców zemdlało” – pisał NYT. Uczniowie i nauczyciele opowiadali dziennikarzom, że nie mogą jeść w szkole. Przez chemiczny smród każdemu robi się niedobrze. Materiały: chemiczne czy naturalne? Chemiczne są nie tylko dodatki i farby, ale same materiały. Ponad połowę wyprodukowanych w 2019 roku materiałów stanowił poliester. Jest to syntetyczne włókno z tworzywa sztucznego wytwarzane w bardzo energochłonnym procesie. Bazą do jego produkcji jest ropa naftowa i jej pochodne. Dokładnie tak samo powstają plastikowe butelki. Alice Wilby, reprezentująca ruch Extinction Rebellion, mówiła w rozmowie z „The Independent”: „Użycie paliw kopalnych do produkcji poliestru niesie ze sobą inne szkodliwe problemy, w tym wycieki ropy, emisje metanu i utratę bioróżnorodności”. Poliester, podobnie jak inne syntetyki – rzadziej używane nylon i akryl – oczywiście nie jest biodegradowalny. Można go recyklować. W takim razie może lepsza będzie naturalna bawełna? Odpowiedź brzmi: niestety nie. Z jej produkcją również wiąże się masa problemów – pracowniczych (o czym była mowa w pierwszej części tekstu) i środowiskowych. Przede wszystkim, uprawa bawełny pochłania ogromne ilości wody. Co więcej, na plantacjach wykorzystuje się w pestycydy i toksyczne chemikalia. Niektóre dane mówią o tym, że aż 1/6 światowego zużycia pestycydów dotyczy właśnie uprawy bawełny. „Bawełna jako uprawa sieje spustoszenie zarówno wśród ludzi, jak i planety, jeszcze zanim zostanie zamieniona w odzież” – mówiła w „The Independent” Alice Wilby. WHO potwierdza, że w krajach rozwijających się tysiące osób cierpi na powikłania związane z wdychaniem chemikaliów – nowotwory i poronienia. Ultrafast fashion W obliczu katastrofy klimatycznej mogłoby się wydawać, że ten model biznesu powinien przejść do lamusa. Można przecież kupować ubrania z drugiej ręki – nie tylko w second-handach, ale też przez dedykowane temu strony internetowe. Można kupować ubrania małych marek, które szyją w lokalnych szwalniach i tylko po kilkaset sztuk z każdego modelu. Niestety – kupowanie w second-handach jest bardziej czasochłonne, a ubrania małych marek są o wiele droższe od tych z sieciówek. Nie wszyscy mogą sobie na takie zakupy pozwolić. Mimo że świat usiłuje walczyć z nadmiernymi emisjami CO2 i zanieczyszczeniami, a do tego pojawiają się alternatywy i rośnie świadomość ekologiczna, to fast fashion ma się dobrze. Co więcej, powstają nowe pomysły na to, jak tanim kosztem stworzyć modne ubrania. Trend już okrzyknięto „ultra fast fashion”. Jego symbolem stał się sklep internetowy Shein. Miliardowy biznes z Chin Bloomberg podaje, że w maju 2021 roku Shein był najchętniej ściąganą aplikacją na świecie, a jej wartość wynosi co najmniej 47 mld dolarów. Codziennie – i to nie żart ani pomyłka – do katalogu trafia tysiąc nowych produktów. Cały proces od projektu do sprzedaży trwa niecały tydzień – a nie, jak w przypadku Zary, pięć tygodni. „Każdy nowy projekt jest w zasadzie zakładem, ponieważ Shein może oszacować, jak dobrze produkt sobie poradzi, ale nie ma pewności, dopóki nie zostanie sprzedany” – wyjaśniał Matthew Brennan, pisarz i analityk chińskiej technologii w rozmowie z portalem Vox. „W porównaniu do swoich konkurentów z fast fashion, Shein jest w stanie przyjmować więcej takich zakładów, ale przy mniejszym ryzyku. Jest w stanie złożyć bardzo małe zamówienia w mniejszych fabrykach” – tłumaczył. Shein publicznie nie informuje, jakie są przychody sklepu, ani gdzie szyje ubrania. Deklaruje jednak, że nie współpracuje z największymi fabrykami, tylko wybiera mniejsze szwalnie, głównie w Azji. Ubrania Shein można zamówić niemal na całym świecie, są wysyłane również do Polski. Ceny w tym sklepie są bardzo niskie – trudno znaleźć produkt droższy niż 150 zł. Prostą koszulkę możemy tam dostać już za 19 zł, strój kąpielowy za 30, a spodnie – za niecałe 40. Dodatkowo cały czas udostępnia nowe zniżki: na pierwszy kupiony produkt, na drugie ubranie, z okazji Walentynek czy początku wakacji. To zachęca do jeszcze większego konsumpcjonizmu. Marki ultra fast fashion przodują również w podrabianiu projektów z wybiegów i czerwonych dywanów. Jakiś czas temu w środku kontrowersji znalazła się marka Fashion Nova i celebrytka Kim Kardashian, która wystąpiła na jednej z imprez w Hollywood w mocno wyciętej, czarnej sukience projektanta Thierry’ego Muglera. Dzień później niemal identyczny projekt pojawił się na stronie Fashion Nova – ale nie można było go kupić, tylko zapisać się na listę oczekujących. Bo sukienki fizycznie jeszcze nie istniały. Istniał tylko przekopiowany od Kardashian projekt. Co dalej z fast fashion? Trudno sobie wyobrazić całkowite odejście od fast fashion. Mogłyby pomóc prawne regulacje dotyczące wpływu na środowisko, procesów produkcji i kontroli w azjatyckich fabrykach. Ale co może zrobić zwykły konsument? Odpowiedź jest prosta: kupować mniej, używać dłużej. I zastanowić się, czy kolejna koszulka słabej jakości za 20 zł jest mu na pewno potrzebna. Katarzyna Kojzar Absolwentka Uniwersytetu Jagiellońskiego i Polskiej Szkoły Reportażu. W zajmuje się przede wszystkim tematami dotyczącymi ochrony środowiska, praw zwierząt, zmiany klimatu i energetyki. Każdej z nas wyjdzie na dobre przyjrzenie się zawartości szafy. Żeby zawsze mieć się w co ubrać powinnaś zrobić przegląd swojej garderoby i zostawić w szafie wyłącznie takie rzeczy, które nosisz i które lubisz. Za każdym razem, kiedy decydujesz się na porządkowanie szafy zostajesz z ubraniami, które Ci ciążą i których zakupu żałujesz. I dobrze – tak powinno być. Powinnaś świadomie zrzucić balast i zostawić jedynie przydatne rzeczy. Jeśli zastanawiasz się co możesz zrobić ze starymi ubraniami niezwłocznie przeczytaj:)Dobić Każda rzecz ma w sobie jakiś potencjał. To, że buty nie są ze skóry, nie oznacza, że trzeba je od razu wyrzucać. To, że z portfela wypadają monety nie musi koniecznie oznaczać kupna nowego portfela, może wystarczą po prostu igła i nici? Przyjrzyj się swoim rzeczom pod kątem tego, ile możesz jeszcze z nich wycisnąć. Ja wprawdzie nie mogę już patrzeć na swoje buty nie ze skóry (których stan został mi zresztą wytknięty w komentarzach pod tym postem), ale uważam, że nie muszę mieć zawsze luksusu i póki spełniają swoją funkcję mogę je jeszcze ponosić. Po prostu szkoda mi wyrzucić coś, co jeszcze mogę przeznaczenie Ubranie zazwyczaj psuje się stopniowo: od stanu idealnego do stanu nienadawania się do noszenia przechodzi jeszcze przez inne stany. Trzeba oszacować na którym etapie jest każdy z Twoich ciuchów. To, że coś nie jest idealne i nie nadaje się do wyjścia na przykład do pracy, nie oznacza, że nie można tego założyć w mniej eksponowane i wymagające miejsce. Lubię na przykład przeznaczać już trochę bardziej rozjechane bluzy na siłownię, w starszych jeansach z dziurą na kolanie łażę do lasu, a niektóre bluzki z widocznym zmechaceniem nadają się na ekstremalne porządki w domu czy remont :)Podarować To, że ubranie straciło dla Ciebie swoją atrakcyjność, nie znaczy, że jest ono niewartościowe dla kogoś innego. Jeżeli jesteś z kimś blisko będzie to bardzo naturalne, by zaproponować przejrzenie takich niepotrzebnych ubrań. Może przyjaciółka zobaczy w niechcianej przez Ciebie tunice jakiś potencjał i chętnie ją przysposobi? Dla mnie to zawsze było normalne nosić rzeczy po starszej kuzynce, tylko kiedyś było to podyktowane względami ekonomicznymi, teraz mogę się po prostu z uwagi na praktyczność i przyjemność przeglądania razem ubrań wymieniać nimi z To opcja, której bardzo nie lubię, ze względu na pracochłonność, bo powiedzmy sobie szczerze, że wymaga samozaparcia. Trzeba wyselekcjonować najlepsze rzeczy, ładnie je sfotografować i opisać, a następnie zaprezentować w internecie. Oto kilka, w większości znanych adresów portali, na których można sprzedawać ubrania: – – – – – – Użyć wyobraźni i poeksperymentować. Ja osobiście mam problemy z szyciem, dlatego każde zabieranie się do nici traktuję jako eksperyment właśnie. Może za pierwszym razem takie DIY się nie uda, ale da nam to jakieś wyobrażenie o tym, co możemy zrobić własnymi rękami. Za drugim razem nie popełnisz już błędów pierwszego razu, za trzecim razem błędów drugiego razu… Może za setnym razem staniesz się już krawcową, projektantem, rzemieślnikiem, artystą… Może musisz tylko dać sobie szansę i uwolnić coś, o czym nie wiesz, że w Tobie drzemie…Zeszmacić Wybaczcie to brutalne słowo, ale niektóre rzeczy po prostu nadają się już tylko do tego, żeby pociąć je na szmatki i używać ich w kuchni (to wręcz swego rodzaju luksus, bo kto by się bawił w kupowanie kuchennych ściereczek), do wycierania kurzy (stare bluzy pocięte na równe kawałki i używane po lewej stronie są tu najlepsze) czy w ostateczności do podłóg lub sprzątania „dziwnych” miejsc (za kaloryferem, pod łóżkiem, między rurami…).Wyrzucić W ostateczności można wyrzucić ubranie do śmieci. Sugerowałabym wypranie odzieży, poskładanie jej i zapakowanie w worek lub reklamówkę. Na opakowanie proponuję przykleić napis: używana odzież w dobrym stanie i zostawić takie zawiniątko koło kosza na śmieci. Gwarantuję, że takiego pakunku nie weźmie osoba, która tego nie co robicie z niepotrzebnymi już ubraniami? -15% zniżki* na pierwsze zakupy za zapis do się do naszego newslettera, otrzymuj powiadomienia o nowych promocjach i produktach.*Rabat jest jednorazowy, obejmuje cały nieprzeceniony asortyment i jest ważny przy zakupach za min. 250 zł. Rabat nie łączy się z innymi promocjami. Nie wiem, jak wy, ale ja uwielbiam kupować ciuchy. I pewnie, jak większość kobiet, mimo to nie mam co na siebie włożyć. Taki już los. Co jednak zrobić z ubraniami, które namnożyły się nam w szafach przez lata? Dzieci też szybko wyrastają z ciuchów. Wyrzucić trochę szkoda, bo większość ciuchów jest w ogóle nie zniszczona. W dzisiejszych czasach ubrania można kupić bardzo tanio, a że kupuje się często, to i nie niszczą się tak jak dawniej. Przy dużej rodzinie, gdzie dzieci stale rosną, ciuchów przybywa w ekspresowym tempie!Oczywiście, jak każda zaradna matka zakładałam, że ciuchy te sprzedam, najlepiej na e-bayu. Jak się okazało po latach, było to tylko założenie teoretyczne. Nie mam czasu ani na to, by założyć tam konto, ani tym bardziej, by bawić się w sprzedawcę internetowego. Jestem na to za leniwa, a może po prostu tego nie umiem? Oczywiście można też ciuchy zawieźć do lokalnego charity shop. Prawie w każdym takim sklepie znajdziemy przecież informację, że są otwarci na wszelkie donations. Niby wszystko proste i fajne, ale okazuje się, że po pierwsze worków z ciuchami nie można, tak jak bywało dawniej, zostawić po prostu pod drzwiami je wnieść do środka i podać kierownikowi sklepu. Przyznacie, że jest to nieco krępujące, przynajmniej dla mnie. Owszem, zdarzyło mi się kilkakrotnie zawieźć tam ciuchy po dzieciach, ale zawsze miałam wyrzuty sumienia, że być może te kurtki są zbyt zniszczone i nie powinnam ich tam zawozić. Poza tym, do charity shop możemy zawieźć co najwyżej dwie torby ciuchów, a ja po porządkach wiosennych miałam tych worków sporo. Nie wiedząc, co zrobić z takim nadbagażem, znalazłam w internecie adres lokalnego skupu ubrań używanych, tak zwany Cash for clothes. Cała operacja trwała co najwyżej dziesięć wszystko, na miejscu moje ciuchy zostały zważone i otrzymałam za całość przyzwoitą cenę, bo ponad 15 funtów! Byłam zadowolona. Moja szafa odetchnęła, pozbyłam się niepotrzebnych ubrań, w których i tak nikt by już nie chodził i jeszcze udało się na tym trochę jest minus takich sposobów sprzedaży? Ano taki, że płacą grosze, a niektóre ciuchy, a już z całą pewnością buty, można sprzedać drożej. Ale tak jak wspomniałam wyżej, ja nie miałam na to ani czasu, ani ochoty. Trzeba też zaznaczyć, że w różnych punktach są różne praktyki przyjmowania rzeczy używanych. W jednym miejscu po prostu biorą od nas rzeczy zapakowane w worki, ważą je i płacą. W innych punktach każdy ciuch jest dokładnie sprawdzany. Dosłownie!Miałam tego pecha, że trafiłam właśnie na takiego nadgorliwego właściciela, który przy mnie sprawdzał każdą kurtkę i koszulę. Macał każdy kołnierzyk w koszuli i szukał „skarbów” w kieszeniach. Zapytacie, po co? Otóż okazuje się, że nieuczciwi klienci, aby podnieść wagę ubrań potrafią napchać tam na przykład kamieni. Ubrania nie powinny też być porozrywane i w bardzo złym stanie, bo nikt nam za takie szmaty nie zapłaci. Nie mam pojęcia, co dzieje się dalej z tymi ciuchami, ale mogę się tylko domyślać, że skoro odrzucają rzeczy zniszczone, to znaczy, że próbują je dalej gdzieś wielu punktach można też zamówić sprzedaż bezpośrednio ze swojego domu i wtedy samochód z wagą przyjedzie do nas. Ja jednak wolałam zawieźć im ciuchy, niż zapraszać ich do siebie. Na pewno jest to dobra oferta dla osób nie dysponujących własnym środkiem możemy, oprócz ubrań sprzedać w takich punktach:- torebki - buty - paski do spodni - ubranka dziecięce - kapelusze i czapki - poszewki na kołdry i poduszki - firanki - ręczniki - zabawkiCzego zwykle takie punkty nie przyjmują:- mokrych ubrań - szkolnych mundurków - ubrań pracowniczych z nadrukami - zabawek plastikowych - dywanów - ubrań poplamionych i zniszczonych - książekJak znaleźć takie punkty w swojej okolicy?Wystarczy rozejrzeć się po parkingach dużych supermarketów, bo bardzo często właśnie tam ustawione są budki skupujące ubrania na wagę. Możemy też, tak jak ja poszukać ich w przykłady takich sklepów:1. 3. 4. 5. 6. MroczkowskaChcesz dowiedzieć się więcej? Wejdź na LAJT ( poznać więcej tajemnic gwiazd? Chciałbyś schudnąć, a nie wiesz jak się do tego zabrać? Najnowsze trendy, plotki, romanse, skandale, skuteczne diety, rozrywka tylko na LAJT ( serwisuFanatyk futbolu na Wyspach, kibic West Ham United ciągle początkujący kucharz. Z wykształcenia polonista i nauczyciel, który spełnia się w dziennikarstwie. Pochodzi z Wieliczki, w Wielkiej Brytanii mieszka od 2008 roku, gdzie znalazł swoje miejsce na ziemi w Londynie. Zorganizowany, ale neurotyczny. Kieruje się w życiu swoimi zasadami. Uwielbia biegać przed wschodem słońca i kocha literaturę francuską.[email protected]Chcesz się z nami podzielić czymś, co dzieje się blisko Ciebie? Wyślij nam zdjęcie, film lub informację na: [email protected]

worki z ubraniami z anglii